مقوله امنیت جزیره خارگ

امنیت برای هر کشوری خط قرمز اوست. برای پاسبان مرز و بوم، فرقی بین نقطه غربی با فلان نقطه شمالی یا هر جای دیگر نیست. چرا که هر جا نا امن شود در واقع این کشور است که نا امن شده. امنیتی که زمینه ساز تمام فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و هر چیز یک منطقه است.همین چندی پیش یان برمر رییس موسسه مطالعاتی گروه اوراسیا در "نشست مجمع جهانی اقتصاد" وقتی می خواهد از سه بحران اقتصادی خاورمیانه خبر بدهد. نکاتی را می گوید که همه به امنیت بر می گردد.1-داعش 2-مرزهای عربستان و یمن 3- و هجرت مهاجران جنگ زده به اروپا. و یا چندی پیشتر که وزیر اقتصاد آمریکا گفته بود: ایران اقتصاد آمریکا را تهدید می کند. چرا؟ چون امنیت آمریکا را تهدید می کند.

بگذریم، امنیت برای هر کشوری خط قرمز اوست و برای این مهم فرقی بین جای جای کشور نیست. چه رسد به نقطه استراتژیکی چون خارگ که شاهرگ اقتصاد متوسفانه نفتی ماست. مسائل امنیتی خارک( جزیره ای که صدام آن را در خط مقدم نبرد خود برای از پای در آوردن ایران قرار داده بود) به خاطر این مهم لحظه به لحظه باید رصد شود و مورد غفلت قرار نگیرد. شاید برای هرجایی حرف از امنیت یعنی سپاه و نیروی دریایی و هوایی و به مسئولان نظامی مربوط باشد.اما شرایط خاص خارگ علاوه بر این ها خیلی چیزهای دیگری را می طلبد. این جزیره برای انهدام خودش و ساکنین اش نیاز به هیچ بمب و موشکی ندارد. کافی است تا مخزنی از مخازن خطرناک پتروشیمی منفجر شود تا در شعاع 5 کیلومتری اکسیژنی وجود نداشته باشد. انفجار های جزیی که در سالهای گذشته در پتروشیمی خارگ رخ داد که رسانه ای هم شد و کشته هم داشت، اطمینانی از این ناحیه نمی دهد. این را بگذارید کنار کلی امور ریز و ریزتر دیگر که خودش یک مثنوی هفتاد من کاغذ است. امنیت برای خارک علاوه بر نیروی دریایی، HSE هم هست که با یک صاعقه مخزن آتش نگیرد و با باران خاموش نشود. که مخزن نوساز بعد از هزینه های ساخت میلیاردی، نشست نکند!

بگذریم، امنیت برای هر کشوری خط قرمز اوست. فلذا ایران هم دکترین دفاعی خاص خودش را در دنیا اتخاذ کرده که یکی از شاخصه های مهم آن دفاع موزاییکی ایران است که ترس بر تن به ظاهر ابرقدرت های دنیا انداخته. سبک دفاعی که زیرمجموعه پدافند غیرعامل است و متکی به جمعیت غیرنظامی و بسیجی است. اما امنیت برای هر انسانی هم خط قرمز اوست. چطور می شود بسیجی که خودش در آماج ضربه های خودی است مقابل دشمن بایستد؟ در خوشبینانه ترین حالت این خود بومی است که با پاهای خودش از جزیره بار می بندد، اگر از جزیره بیرون نیندازندش...فتامل!

سگ به جای دوست

می گویند وقتی درد همه گیر شد تحملش آسان است. خب چند سالی شده که به بهانه میلاد ائمه و اعیاد مذهبی، مراسم های شادِ غیر مذهبی گرفته می شود. که این هم از دست آورد های نفت در منطقه است. بالأخره آنچه را که غرب بنا نهاده، باید خصلت های بانی خود را داشته باشد. مثلا همین غرب زدگی ها، حالا ظلم هایی که می کند و چند مطلب ارسالی قبل به آن اشاره هایی شده بماند، فعلا صحبتم روی فرهنگ است.
این پدیده شوم را نمی دانم به کدام مسؤول، به کدام اداره و یا کجا خطاب کنم، که هر جا دست می گذارم بیخیالی را فراوان می بینم. آقایان مسؤولی که گوش هایتان را پر کرده اید با پنبه یا هر چیز دیگر، مواظب باشید که روزی با سرب های داغ پر نکنند گوش این جوانان را به خاطر کار شما. باور کنید برای شاد کردن مردم آن قدر ایده هست که نخواهید از یک خواننده برای ایجاد شادی در بین مردم استفاده کنید.

اصلا این خوانندگی به کنار، آن چه را که با چشم دیده ام نمی توانم تحمل کنم. آن هم در جزیره ای که سابقه ای پاک داشته. سگ بازی پدر و پسر را نمی توان تحمل کرد. آقایان مسؤول بیایید تا دیر نشده و درد فراگیر نشده آن را درمان کنید و ریشه کن. البته این هم بنای غربی هاست که تک فرزندی در بین جامعه ما رواج پیدا کرد و لاجرم بچه هم بازی می خواهد و وقتی که نه دوست خوبی داشت و نه برادر و خواهر که با آن ها بازی کند باید هم حیوانات جای انسان را بگیرد. امیدوارم از همین الآن شروع کنند آن ها که باید شروع کنند.